Wobec propozycji reguł, według których ujmowany ma być tzw. miejski wymiar programowania perspektywy finansowej 2014-2020, á la polonaise (poczytaj:Zasady),
lektura planu nazwanego:  Długookresowa Strategia Rozwoju Kraju – Polska 2030 to kojący zabieg rewitalizujący, choć wymaga pochłonięcia 130 stron gęstego tekstu. Strategia ta stwarza bowiem jakąś, niewielką ale zawsze, szansę aby dotąd obowiązujący polaryzacyjno-dyfuzyjny pradygmat polityki rozwoju (wobec miast polegający na koncentracji inwestycji  w 18 dużych ośrodkach wojewódzkich), resort rozwoju regionalnego zdołał jeszcze zmienić, zanim już puszczona w ruch machina programowania „pod fundusze UE” nabierze rozpędu, i pomimo niewłaściwego kierunku dla „wspierania miast”, będzie już nie do zatrzymania.
Rozdział piąty tej Strategii [s. 108-116] opisuje inne podejście do planowania rozwoju, niż to obowiązujące przez ostatnich 7 lat, plan   polegający na równoczesnym  wspierania najbardziej dynamicznych obszarów oraz wyrównywania szans rozwojowych obszarów słabszych poprzez rozwijanie i kreowanie ich potencjałów. Taki model ” 2 w 1″, znany z zarzuconej  Narodowej Strategii Rozwoju Regionalnego 2007-2013, nazwano modelem terytorialnego równoważenia rozwoju. Jak ten sposób planowania ma się do obecnych problemów miast i programów rewitalizacji? Strategia, wśród wielu innych sensownych, wyznacza dwa, eweidentnie pro-urbanizacyjne kierunki interwencji:

• Rewitalizacja obszarów problemowych
  w miastach,
  który realizowany ma być przede wszystkim poprzez przeciwdziałanie narastaniu niekorzystnych zjawisk na obszarach problemowych w miastach (zdegradowanych dzielnic śródmiejskich, blokowisk, itp.), inwestycje w transport oraz podniesienie jakości dostarczanych usług publicznych (np. usługi kulturalne) na tych obszarach, a oprócz tego również na opracowaniu programów przeciwdziałających wykluczeniu społecznemu  (m.in. systemy stypendialne, podnoszenie poziomu merytorycznego placówek edukacyjnych, wspieranie programów współpracy międzypokoleniowej i między różnymi grupami społecznymi itp.), jak również na dopasowaniu systemu pomocy społecznej i pośrednictwa pracy do specyfiki miejskich obszarów problemowych.
  Ten kierunek interwencji przewiduje również utworzenie instrumentów organizacyjnych i finansowych wspierających proces rewitalizacji m.in. poprzez ustanowienie przepisów dotyczących rewitalizacji, w szczególności nadanie temu procesowi statusu zadania publicznego, co w efekcie umożliwi zlecanie zadań publicznych w zakresie rewitalizacji np. obszarów miejskich [s.112].
• Wprowadzenie rozwiązań prawnych i organizacyjnych stymulujących rozwój miast,
  w tym ustawy metropolitalnej i przepisów: premiujących samorządy posiadające miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, minimalizujących koszty związane ze zwiększaniem obszaru objętego takimi planami; ustaw lub zmian w ustawach oraz rozwiązań instytucjonalnych zapewniających: modernizację i budowa infrastruktury miejskiej, przeciwdziałanie prywatyzacji przestrzeni miejskiej
  (i takie jej kształtowanie, aby sprzyjała interakcjom społecznym), budowę efektywnych systemów transportu, z uwzględnieniem połączeń z najbliższym otoczeniem miasta, wspieranie potencjałów gospodarczych obszarów miejskich i tworzenie infrastruktury dla klasy kreatywnej [s.114].

Rada Ministrów przyjęła tę Strategię uchwałą, na posiedzeniu  5 lutego 2013, a jej treści Monitor Polski jeszcze nie opublikował.
Z protokołu posiedzenia wynika, że została przyjęta w kształcie odmiennym od projektu przedstawionego przez ministra Michała Boniego. Oby zmiana nie polegała na usunięciu z tej sensownie zbudowanej, pro-urbanistycznej Strategii,  jednego i  jedynego celu, który uwzględnia kwestię mieszkaniową, a wskazuje właściwy kierunek interwencji: zwiększenie środków publicznych przeznaczanych na politykę mieszkaniową, przy jednoczesnym zrównoważeniu jej rozwoju między mieszkalnictwem własnościowym, jak i na wynajem (Cel 6: Rozwój kapitału ludzkiego, s. 99).