W Ministerstwie Rozwoju Regionalnego sformułowane zostały cele i podstawy dla prowadzenia polityki urbanistycznej państwa.

Opracowano „Założenia Krajowej Polityki Miejskiej do roku 2020”, które rząd zamierza niebawem oficjalnie przedstawić
i przedyskutować z interesariuszami.

Konferencja już za tydzień, jednak do dziś
nie ma na internetowej stronie Ministerstwa oficjalnego, pełnego tekstu, pozwalającego na solidne przygotowanie się do poważnej dyskusji nad tymi założeniami.
Z lektury wprowadzenia i pięciu rozdziałów wersji roboczej Założeń, można już jednak zorientować się co do kierunku i ocenić jakość drogi proponowanej przez rząd.

Można się również dowiedzieć, że sformułowanie polityki miejskiej stanowi niezbędny element działań Rządu mających na celu zwiększenie skuteczności i efektywności działań ukierunkowanych terytorialnie. Dotąd sądziłam, że rządowa polityka urbanistyczna,
jest potrzebna by miasta mogły się sensownie rozwijać, zamiast tylko niwelować zaniechania sprzed lat i bronić się przed zwijaniem. Wątpliwości wyjaśnia dodatkowa przesłanka, motywująca do sformułowania tej polityki, a mianowicie brak kompleksowej wykładni polityki miejskiej.
Założenia definiują zbiór podmiotów krajowej polityki miejskiej: rząd, samorząd wojewódzki i gminny (we wszystkich typach). Nie znajdziemy tu obywateli – mieszczan, co jest – niestety- wciąż typowe dla tego typu opracowań. Co więcej, nie ma w tym zbiorze  samorządu powiatowego, a to – wobec wciąż istniejącego trójszczeblowego systemu samorządu terytorialnego i podziału zadań pomiędzy jego jednostki – w mojej ocenie wyklucza  zbudowanie zbornego systemu oddziaływania na rozwój „powiatowych miast”. Jest ich w Polsce, licząc wyłącznie miasta-stolice powiatów, całkiem dużo – 314. To ponad 1/3 wszystkich polskich miast. Jednak zbyt mało by je zauważyć w Założeniach. Przecież nie wyludniają się tak spektakularnie jak np. Łódź.
Czytając dalej, zrozumienie treści przesłania Założeń komplikuje się – jak dla mnie – nadmiernie: „krajową politykę miejską należy odróżnić od polityki wobec miast czy polityki miejskiej prowadzonej na innych poziomach zarządzania krajem (np. regionalna polityka miejska), polityki prowadzonej na poziomie lokalnym przez same miasta lub polityki prowadzonej wobec funkcjonalnych obszarów miejskich przez reprezentujące władze lokalne organizacje (np. związki miast i obszarów wiejskich wchodzących w skład tych obszarów).”
Konfucjusz, formułując rady dla nowego władcy podupadłego imperium,
zalecał aby rządzenie rozpocząć od odbudowy znaczenia słów, bo słowa zadziałają, zgodnie ze swym znaczeniem. 
Krajowa Polityka Miejska do 2020_Założenia_09.05.2012